Czarny Wilk.

Nicca

Siedziałam na pewniej skale w środku nocy i obmyślałam moją przeszłość:
- Chyba za bardzo namieszałam w stadzie...
Mówiłam obojętnie sama do siebie.
- Gdyby nie ja...
Nie skończyłam mówić i usłyszałam szelest.
Jakby ktoś wszedł w kałużę.
Przestraszyłam się trochę i jąkliwym głosem wykrztusiłam:
- K... Kki... kkim jesteś!?
Wtedy usłyszałam chichotanie.
- Słuchaj... Zrobię co ze chcesz ale mnie zostaw!
Wykrzyczałam przeraźliwie.
Wtedy zobaczyłam czarny ogon wychodzący zza skał.
- Kim jesteś i co ode mnie chcesz!?
Wykrzyczałam.
Zobaczyłam Jego. Wielkiego czarnego wilka wychodzącego z mgły.
Łza zakręciła mi się w oku z przerażenia.
Usłyszałam głos.
- Jesteś sama... Mała bezbronna ofiara, która boi się prawdy. - Zaśmiał się.
- Czego chcesz! - Wykrzyknęłam a moje pazury chciały się jakby same wbić w jego szyję ze strachu.
- A nie wiesz? - On znów się zaśmiał.
- A niby skąd mam wiedzieć!? - powiedziałam grubym głosem
- Widoku na twoją śmierć! - Powiedział z uśmiechem na pysku.
Moja cierpliwość była na samym końcu. W końcu nie wytrzymałam i warknęłam
- Zobaczysz co ta mała bezbronna ofiara potrafi! - Powiedziałam cicho sama do siebie wywołując gniew jaki jeszcze nigdy we mnie nie był.
Podbiegłam i podrapałam go po pysku aż krew zaczęła mu spływać z pyska prosto na ziemie.
Wtedy on uśmiechnął się jakby nic się nie stało i go nie bolało. Podchodził do mnie coraz bliżej a ja się odsuwałam. Wtedy wiedziałam że ciągłe odsuwanie się nic mi nie da, więc stanęłam i czekałam na właściwy moment. On ciągle się przybliżał aż w końcu uderzył mnie łapą a ja jak szmatka poleciałam do tyłu. Próbowałam wstać ale on mnie zaczął gryźć i drapać. Zrobił mi więlką ranę koło oka. Chciałam wstać ale nie miałam siły już na nic. Powiedziałam cicho do niego:
Za co to? Czemu?
On uśmiechnął się i wykonał ostateczny cios w którym ja poczułam wielki ból. Piszczałam żeby tego nie robił ale jednak nie posłuchał mnie i wykonał ten cios. Chwilę później ujrzałam jasne światło. Od czego czasu nie zaznałam bólu. Wszystko było piękne. Zrozumiałam że wykończył mnie na śmierć i nie zaznam już nigdy życia na ziemi.
Tak skończyła się historia życia Niccy na ziemi. Nicca nigdy nie ukazała się stadu, lecz z góry spoglądała na dalsze życie... Dalsze życie stada...

Gwennie

Em. To raczej przeniosę do działu twórczość...

Fari

HMmmmmmmmmmmm... *zastanawia sie* TO WSZYSTKO JAKIES POTEGESOWANE JEST, NO!!!!!!! Ty na serio umarlas czy to opowiastka?! Bo ja niewiem czy mam sie smiac czy plakac

Gwennie

Popieram pytanie...

Nicca

Róbcie co chcecie ale ja już dzisiaj w nocy wyjeżdżam od Oskara i inaczej nie mogłabym pisać bo się przeprowadzamy i narazie nie mamy podłączonego komputeru ani internetu... Chodzi tylko o to aby Gwen usunęła mnie. Chciałam na siebie zwrócić uwagę żebym już nie należała do stada bo i tak tu bym się zaniedbywała. Więc usuń mnie Gwen bo i tak nie jestem warta być w takim stadzie. Ja tu nie pasuje a ta historyjka była dlatego że nie chciałaś mnie usunąć i myślałam że w ten sposób usunęłabyś... Więc tak czy tak jak sobie będziecie myśleć czy umarłam czy nie powiem jedno. JA PRÓBOWAAM WYCOFAĆ SIĘ ZE STADA BO I TAK TU NIE PASUJĘ.! I czemu Gwen dalej mnie nie usunęła. Przecież tak ją wkurzyłam że powinna to zrobić od razu.! Zrób co chcesz ale mówię. Najlepiej jakbyś mnie usunęła. To jest jedyne dobra wyjście...

Fari

*siedzi na wygodnym fotelu, z apaszka wokol szyji i fajka na banki w pyszczku* To sa efekty wpadniecia czlowieka w depreche. Uwaza w tym momencie ze wszystkim przeszkadza i ma wszystkiego dosc. Jest to stan przejsciowy. Trwa on najdluzej tydzien. Z doswiadczenia psychologicznego (xD) wiem, ze Nicca i tak powróci. (a tera apropo zdan: napisalam historyjke by mnie usuniety: czyli to jest prawdziwe xD Ale ja odkrywcza!)

Balbi

no
jestes!